SMAK WODY
PEREGRYNACJA Z WODNĄ SOMMELIERKĄ, TEĄ ANDREOLETTI
/ WATER TESTING PILGRIMAGE
spacer w terenie
zbiórka: 8.09.22 - Klub Mózg, 9.09.22 - Młyny Rothera
Na zaproszenie 18. Festiwalu Mózg Tea Andreoletti zrealizuje w Bydgoszczy dwa działania. Przybiorą one formę wspólnych przechadzek po najbliższej okolicy, śladami wody. Pierwsza ma zbiórkę w klubie Mózg (tylko 16 miejsc, zapisy: https://evenea.pl/pl/wydarzenie/teaspacerwterenie), zaś druga w Młynach Rothera (tylko 16 miejsc, zapisy: https://app.evenea.pl/event/teaspacerwterenie2/).
Działania artystki odwołują się w świeckiej formie do praktyki pielgrzymki, podróży której znaczenie realizuje się jednocześnie w wymiarze emocjonalnym, mentalnym i duchowym. Oba skupione będą na rozważaniach związanych z tematem własności i tym jak powinniśmy rozumieć ją w odniesieniu do wody. Zasobu tak fundamentalnie wspólnego, że niemal nie sposób poddać go prywatyzacji. Mimo to w praktycznym wymiarze niemal cały czas funkcjonuje jako towar.
Artystka spróbuje nakłonić nas, byśmy spróbowali spojrzeć na wodę jako na nośnik wiedzy. Nic tak jak woda nie przechowuje bowiem w swoim smaku pamięci ziemi, minerałów, infrastruktury, którą spotyka na swojej drodze. Może być zatem rozpatrywana jako archiwum, albo kapsuła czasu.
Photo credit: Antti Ahonen
Tea Andreoletti (ur. 1991) to artystka, storytelerka, hydro-sommelierka, performerka i fechmistrzyni. Dorastała w Gromo, alpejskiej wiosce w północnych Włoszech. Jej artystyczna praktyka osadzona jest w tradycji i praktyce ustnego przekazu, opowieści ewoluującej w indywidualnym przekazie. Jej działania przybierają formę pielgrzymek oraz indywidualnych i grupowych spotkań. Od 2020 roku Tea pracuje nad wieloletnim projektem politycznym, w ramach którego ma zamiar kandydować wraz z obywatelską listą pod hasłem „Povera” w wyborach na burmistrza jej rodzinnego miasta w 2026 r. Jej projekty mają efemeryczny charakter, dokumentowany jedynie poprzez przekazy ustne oraz w formie haftów na Niedzielnej Sukience artystki. Tea Andreoletti studiowała Live Art and Performance Studies (LAPS) w Uniarts Helsinki. Obecnie jest współkuratorką programu NoMad House Helsinki, platformy sztuki i performansu na żywo w Helsinkach. Mieszka i pracuje między Helsinkami a Gromo.
https://www.madhousehelsinki.fi/uutiset/vuoden-2022-nomad-housen-kuraattorit
FOR G. KIESWALTER
performans
Klub Mózg
CentrumCentrum to założona w Szczecinie w 2015 roku heretycka instytucja, stworzona przez Łukasza Jastrubczaka i Małgorzatę Mazur. Działania instytucji skupiają się na relacji byłych peryferii i byłych centrów świata, w kontekście ich zależności ekonomicznej i kulturowej. Twórcy inicjatywy wplatają wątki z przeszłości w teraźniejszą siatkę zależności, animując przy tym nietypowych bohaterów – niezauważone przedmioty, pominięte zdarzenia – i dążąc do wzmocnienia ich obecności we współczesnej narracji. W ramach swoich aktywności instytucja organizuje wydarzenia, wydaje publikacje, tworzy kolekcję przedmiotów i sytuacji, inicjuje dyskusje, prowadzi warsztaty, tłumaczy, recykluje, rekonstruuje, dba o glebę, sadzi rośliny i zbiera owoce.
W ramach 18. edycji Festiwalu Mózg CentrumCentrum wykona na żywo słuchowisko złożone z muzyki syntezatorowej i opowieści. Jego narracja oparta będzie na fragmentach pamiętnika Mayi Kust, fikcyjnej geolożki mieszkającej na dalekiej Syberii oraz wspomnieniach rosyjskiego konceptualisty, Georgija Kiesewaltera, członka dysydenckiej formacji Collective Actions Group. Duet nawiąże w ten sposób do swojego wcześniejszego działania zrealizowanego na zaproszenie kolektywu Art Lab z Jakucka, który współtworzą artystki z ludu Sakha. Ów tajemniczy kolektyw pracuje od początku lata 2021 roku nad zbiorowym portretem zmyślonej postaci, która jest ekranem dla wspomnień, myśli i punktów widzenia wielu zaproszonych do współdziałania osób, kolektywów i instytucji z różnych krajów. Performans CentrumCentrum sięga po najbardziej interesujące motywy twórczości duetu. Spotkają się w nim geologiczna skala obserwacji, krytyczne spojrzenie na relacje człowieka i innych elementów ekosystemu oraz fascynacja globalnym zasięgiem koncepcji i inspiracji, która możliwa jest dzięki możliwościom zapisu i wszechobecności łącz internetowych.
Muzyka trio_io jest wypadkową trzech umysłów, trzech różnych języków muzycznych, trzech różnych źródeł pochodzenia. Spotkanie tej trójki muzyków przyniosło otwarte formy, czerpiące z tradycji muzyki kompozytorów współczesnych, eksperymentów z preparacją instrumentów oraz elementów free jazzu i muzyki ludowej. Muzyka trio_io może być określana po prostu jako nowa muzyka. W marcu 2019 nakładem Bółt Records ukazała się pierwsza płyta trio pt. „Waves”. 28 Października 2021 premierę miała druga płyta trio „New Animals” wydana przez Antenna non grata.
Zofia Ilnicka (flet poprzeczny) w 2016 roku ukończyła Akademię Muzyczną w Bydgoszczy. Współtworzy zespół muzyki współczesnej Trio Layers, które zajmuje się wykonywaniem muzyki komponowanej jak i improwizowanej. Współpracowała ponadto z Landjugendorchester NRW, Filharmonią Pomorską w Bydgoszczy.
Łukasz Marciniak (gitara elektryczna) jest gitarzystą, kompozytorem, pasjonatem muzyki. Jest autorem muzyki do niemych filmów i performance. W działaniach solo pracuje nad własnym językiem artykulacji.
Jakub Wosik (skrzypce) jest skrzypkiem, kompozytorem, improwizatorem. W centrum jego zainteresowań poza jazzem znajduje się muzyka współczesna, oraz swobodnie improwizowana. Współtworzy zespół muzyki współczesnej Trio Layers. Współpracuje też z licznymi instytucjami kultury.
CZYTANIE
performans
Klub Mózg
DLA NICH
instalacja
Młyny Rothera
Aleksandra Kubiak to artystka wizualna, autorka performansów, filmów i form przestrzennych. Bada społeczną skuteczność sztuki. W latach 2001–2013 roku wraz z Karoliną Wiktor współtworzyła Grupę Sędzia Główny. W 2010 roku wznowiła działalność indywidualną, realizując film Dolce Vita (2011). Od 2014 roku tworzy autobiograficzny cykl dzieł, w którym łączy często trudne, rodzinne doświadczenia z eksperymentem na polu działań filmowych, na styku performansu, filmu dokumentalnego, teatru. Pracuje z aktorami, jest autorką scenariuszy, pisze teksty, reżyseruje. Jest dwukrotną stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Z Grupą Sędzia Główny była nominowana do nagród Paszporty Polityki (2011) i Spojrzenia (2007), artystki zostały laureatkami Międzynarodowego Konkursu Performansu w Trydencie (2007) i Nagrody TVP Kultura (2005). W 2016 na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu obroniła stopień doktora sztuki pod kierunkiem prof. Izabelli Gustowskiej (we współpracy z prof. Markiem Wasilewskim). Od 2017 pracuje w Instytucie Sztuk Wizualnych na Uniwersytecie Zielonogórskim. Mieszka w Zielonej Górze, gdzie współpracuje z Fundacją Salony oraz Galerią BWA. Jest autorką wystaw indywidualnych m.in. „Śliczna jesteś, Laleczko”, 2017, Zachęta - Narodowa Galeria Sztuki, „Powietrze w domu”, 2017, MOS Gorzów, „I made a model of you”, 2019, CSW Kronika w Bytomiu i BWA Zielona Góra.
W realizacjach przygotowanych dla 18. Festiwalu Mózg Aleksandra Kubiak sięga po klasykę: tekst. Artystka odwołuje się do jego ceremonialnej funkcji, narzędzia mocy umożliwiającego odnawianie się wspólnoty i poszukiwania w niej oparcia. Używa go na dwa sposoby: jako tworzywa performatywnego, dokonującego zmiany poprzez działanie wypowiadanego słowa, oraz jako zapisu. Zarówno w performansie prezentowanym w klubie Mózg, jak i w pracy publicznej eksponowanej w przestrzeni Młynów Rothera, artystka pracuje z tekstem poematu, który powstał w oparciu o jej własne doświadczenie. Tekst ten był punktem wyjścia dla filmu “Żyj, głuptasie!”, ostatniej części tryptyku filmowego, w którym Kubiak mierzy się z prywatną herstorią i wytycza przestrzeń osobistej wolności. Poprzednie to “Śliczna jesteś, Laleczko” i “Mięso słonia”.
Odczytany w uniwersalnym planie przestrzeni publicznej, tekst poematu zyskuje zaskakująco polityczny charakter. Pyta o kształt wspólnoty, która nie jest już wynikiem narodowego, lokalnego, biologicznego lub rodzinnego powinowactwa, ale może być wynikiem dojrzałego wyboru.
http://aleksandrakubiak.com/
Jeremiah Cymerman (ur. 1980) jest kompozytorem, klarnecistą, producentem i twórcą podcastów. Od 2002 roku mieszka w Nowym Jorku. Muzyka Cymermana, który znany jest ze stale powiększającego się dorobku, w wyjątkowy sposób łączy współczesną klasykę, elektroakustyczne eksperymenty, swobodną improwizację i ciemne ambientowe pejzaże dźwiękowe. Wydał wiele albumów we własnej wytwórni 5049 Records, a także w takich wytwórniach jak Tzadik i Astral Spirits. Od 2007 roku Cymerman koncentruje się na tworzeniu unikalnego i idiosynkratycznego podejścia do solowej elektroakustycznej gry na klarnecie. Przez ostatnio wydane albumy, twórczość Cymermana na klarnet solo i elektronikę stała się bardziej płynna i wyrafinowana, co zaowocowało bardziej intymnym i osobistym podejściem do zgłębiania języka tonalnego i atonalnego.
W przerwach pomiędzy kolejnymi wydarzeniami nasz sponsor Browar Tenczynek prowadzić będzie degustację napojów oraz olejku CBD.
SMAK WODY
PEREGRYNACJA Z WODNĄ SOMMELIERKĄ, TEĄ ANDREOLETTI
/ WATER TESTING PILGRIMAGE
spacer w terenie
zbiórka: 8.09.22 - Klub Mózg, 9.09.22 - Młyny Rothera
Na zaproszenie 18. Festiwalu Mózg Tea Andreoletti zrealizuje w Bydgoszczy dwa działania. Przybiorą one formę wspólnych przechadzek po najbliższej okolicy, śladami wody. Pierwsza ma zbiórkę w klubie Mózg (tylko 16 miejsc, zapisy: https://evenea.pl/pl/wydarzenie/teaspacerwterenie), zaś druga w Młynach Rothera (tylko 16 miejsc, zapisy: https://app.evenea.pl/event/teaspacerwterenie2/).
Działania artystki odwołują się w świeckiej formie do praktyki pielgrzymki, podróży której znaczenie realizuje się jednocześnie w wymiarze emocjonalnym, mentalnym i duchowym. Oba skupione będą na rozważaniach związanych z tematem własności i tym jak powinniśmy rozumieć ją w odniesieniu do wody. Zasobu tak fundamentalnie wspólnego, że niemal nie sposób poddać go prywatyzacji. Mimo to w praktycznym wymiarze niemal cały czas funkcjonuje jako towar.
Artystka spróbuje nakłonić nas, byśmy spróbowali spojrzeć na wodę jako na nośnik wiedzy. Nic tak jak woda nie przechowuje bowiem w swoim smaku pamięci ziemi, minerałów, infrastruktury, którą spotyka na swojej drodze. Może być zatem rozpatrywana jako archiwum, albo kapsuła czasu.
Photo credit: Antti Ahonen
Tea Andreoletti (ur. 1991) to artystka, storytelerka, hydro-sommelierka, performerka i fechmistrzyni. Dorastała w Gromo, alpejskiej wiosce w północnych Włoszech. Jej artystyczna praktyka osadzona jest w tradycji i praktyce ustnego przekazu, opowieści ewoluującej w indywidualnym przekazie. Jej działania przybierają formę pielgrzymek oraz indywidualnych i grupowych spotkań. Od 2020 roku Tea pracuje nad wieloletnim projektem politycznym, w ramach którego ma zamiar kandydować wraz z obywatelską listą pod hasłem „Povera” w wyborach na burmistrza jej rodzinnego miasta w 2026 r. Jej projekty mają efemeryczny charakter, dokumentowany jedynie poprzez przekazy ustne oraz w formie haftów na Niedzielnej Sukience artystki. Tea Andreoletti studiowała Live Art and Performance Studies (LAPS) w Uniarts Helsinki. Obecnie jest współkuratorką programu NoMad House Helsinki, platformy sztuki i performansu na żywo w Helsinkach. Mieszka i pracuje między Helsinkami a Gromo.
https://www.madhousehelsinki.fi/uutiset/vuoden-2022-nomad-housen-kuraattorit
CZYTANIE
performans
Klub Mózg
DLA NICH
instalacja
Młyny Rothera
Aleksandra Kubiak to artystka wizualna, autorka performansów, filmów i form przestrzennych. Bada społeczną skuteczność sztuki. W latach 2001–2013 roku wraz z Karoliną Wiktor współtworzyła Grupę Sędzia Główny. W 2010 roku wznowiła działalność indywidualną, realizując film Dolce Vita (2011). Od 2014 roku tworzy autobiograficzny cykl dzieł, w którym łączy często trudne, rodzinne doświadczenia z eksperymentem na polu działań filmowych, na styku performansu, filmu dokumentalnego, teatru. Pracuje z aktorami, jest autorką scenariuszy, pisze teksty, reżyseruje. Jest dwukrotną stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Z Grupą Sędzia Główny była nominowana do nagród Paszporty Polityki (2011) i Spojrzenia (2007), artystki zostały laureatkami Międzynarodowego Konkursu Performansu w Trydencie (2007) i Nagrody TVP Kultura (2005). W 2016 na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu obroniła stopień doktora sztuki pod kierunkiem prof. Izabelli Gustowskiej (we współpracy z prof. Markiem Wasilewskim). Od 2017 pracuje w Instytucie Sztuk Wizualnych na Uniwersytecie Zielonogórskim. Mieszka w Zielonej Górze, gdzie współpracuje z Fundacją Salony oraz Galerią BWA. Jest autorką wystaw indywidualnych m.in. „Śliczna jesteś, Laleczko”, 2017, Zachęta - Narodowa Galeria Sztuki, „Powietrze w domu”, 2017, MOS Gorzów, „I made a model of you”, 2019, CSW Kronika w Bytomiu i BWA Zielona Góra.
W realizacjach przygotowanych dla 18. Festiwalu Mózg Aleksandra Kubiak sięga po klasykę: tekst. Artystka odwołuje się do jego ceremonialnej funkcji, narzędzia mocy umożliwiającego odnawianie się wspólnoty i poszukiwania w niej oparcia. Używa go na dwa sposoby: jako tworzywa performatywnego, dokonującego zmiany poprzez działanie wypowiadanego słowa, oraz jako zapisu. Zarówno w performansie prezentowanym w klubie Mózg, jak i w pracy publicznej eksponowanej w przestrzeni Młynów Rothera, artystka pracuje z tekstem poematu, który powstał w oparciu o jej własne doświadczenie. Tekst ten był punktem wyjścia dla filmu “Żyj, głuptasie!”, ostatniej części tryptyku filmowego, w którym Kubiak mierzy się z prywatną herstorią i wytycza przestrzeń osobistej wolności. Poprzednie to “Śliczna jesteś, Laleczko” i “Mięso słonia”.
Odczytany w uniwersalnym planie przestrzeni publicznej, tekst poematu zyskuje zaskakująco polityczny charakter. Pyta o kształt wspólnoty, która nie jest już wynikiem narodowego, lokalnego, biologicznego lub rodzinnego powinowactwa, ale może być wynikiem dojrzałego wyboru.
http://aleksandrakubiak.com/
Ensemble Nist-Nah to współczesny zespół łączący grę na instrumentach perkusyjnych i zestawie instrumentów Gamelan prowadzony przez mieszkającego we Francji australijskiego perkusistę i perkusjonalistę Willa Guthrie. Ensemble Nist-Nah eksploruje instrumentarium Gamelanu, używając metalafonów, bębnów ręcznych i gongów z Indonezji oraz zestawu perkusyjnego, innych instrumentów perkusyjnych i przedmiotów, znalezionych i rupieci. Jako kolektyw Ensemble Nist-Nah, skupiające dziewięciunajlepszych muzyków z Francji (Will Guthrie, Prune Becheau, Charles Dubois, Thibault Florent, Colline Grosjean, Amelie Grould, Mark Lockett, Sven Michel, Jennifer Torrence, Arno Tukiman), posiada bogate doświadczenie i wiedzę, a jego członkowie wywodzą się z eklektycznych i mieszanych środowisk, od muzyków tradycyjnych, przez współczesnych perkusistów, po fanatyków noise’u i free jazzu. Muzyka Ensemble Nist-Nah ma na celu połączenie bogatych, jasnych i bujnych dźwięków Gamelanu z zainteresowaniami artysty free jazzem, muzyką elektroakustyczną i różnorodnymi praktykami muzyki eksperymentalnej, eksplorując rozszerzone techniki perkusyjne oraz zazębiające się polirytmiczne i polimeryczne impulsy niemetryczne.
AMPLIFICATION
pokaz slajdów
Młyny Rothera
Kama Sokolnicka (ur. 1978) mieszka i pracuje we Wrocławiu i Berlinie. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Jej praktyka artystyczna opiera się na montażu, jako procesie konceptualnym. Interesują ją błędy w czytaniu, słuchaniu i rozumieniu, a prace charakteryzuje powściągliwość w użyciu materiałów oraz zróżnicowane pod względem formy – od kolażu, obiektu, instalacji i malarstwa, po rzeźbę.
Emanuel Geisser (ur. 1974 w St. Gallen w Szwajcarii) mieszka i pracuje w Berlinie w Niemczech. Ukończył Ecole Supérieure d´Art Visuel w Genewie (CH) i Hochschule für bildende Künste w Hamburgu (D). Jego praktyka artystyczna obejmuje instalacje, prace filmowe/wideo oraz techniki kolażu. Zajmuje się prawami natury, uporem zjawisk fizycznych i delikatnymi systemami, które wszystko spajają. Uważa swoją pracę za kalibrację świata przy użyciu artystycznych instrumentów.
Obecnie Kama Sokolnicka i Emanuel Geisser realizują wspólnie projekt mobilnej pracowni i studia nagraniowego obejmującego zasięgiem różne kraje obszaru europejskiego i północnej Afryki. Podczas wielomiesięcznej trasy, którą pokonują własnoręcznie dostosowanym vanem, artyści podążają tropem mentalnej, politycznej i ekonomicznej geografii rozszerzonego kontynentu, zacierając sztuczny podział na naturę i kulturę. Podczas 18. Festiwalu Mózg Kama Sokolnicka i Emanuel Geisser zaprezentują spektakl złożony ze specjalnie spreparowanych obrazów zarejestrowanych podczas podróży. Wspólna praca duetu sięga po zjawisko synestezji, czyli efektu związanego z nie do końca wyjaśnionymi procesami zachodzącymi w mózgu. Montaż obrazów skonstruowany będzie przez artystów tak, by sugerować w umyśle odbiorców dźwiękowe halucynacje.
Zdjecie: Kama Sokolnicka, dzięki uprzejmości artystów
https://kamasokolnicka.net/
Hélène Breschand gra na harfie, jest solistką, kompozytorką i performerką. Jest współzałożycielką zespołu Laborintus z Sylvainem Kassapem i Franckiem Masquelierem. Współpracuje z kompozytorami takimi jak Luciano Berio, Pascal Dusapin, Luc Ferrari, Eliane Radigue, gra z wieloma improwizatorami. Należy do pokolenia muzyków żądnych transgranicznych doświadczeń. Eksploruje dziedziny sztuki totalnej współpracując z przedstawicielami świata tańca, kina, teatru i sztuk wizualnych takimi jak Christian Marclay, Karelle Prugnaud, The Dø, David Toop, Hiroshi Sugimoto, Caecilia Tripp, Christian Ubl. Obecnie współtworzy grupy Chansons du Crépuscule z Elliottem Sharpem, Imaginarium z Wilfriedem Wendlingiem oraz IRE z Philippe ’em Fochem, Christophem Ruetschem, Kasperem Toeplitzem i Franckiem Vigroux.
Kasper T Toeplitz to kompozytor i muzyk (kontrabas elektryczny), działający w strefie pomiędzy akademicką twórczością kompozytorską (opery, utwory na orkiestrę, kwartety smyczkowe i inne zespoły) a nową muzyką elektroniczną czy też muzyką noise. W swojej działalności porusza się między tradycyjnym zapisem muzyki na papierze nutowym a czystą elektroniką. Tworzy na bazie materii dźwiękowych o wolnej ewolucji, architekturze elektronicznej drążącej czas, nieruchomej lub burzliwej, która jest przeznaczona dla zespołów instrumentalnych lub dla komputera, traktowanego tu jako pełnoprawny instrument muzyczny. Korzystając z komputera modeluje zarówno instrumenty bardziej tradycyjne, w formie hybrydy, jak i samą myśl muzyczną, idącą w stronę sposobu myślenia elektronicznego. Współpracuje z przedstawicielami innych dyscyplin sztuki, jak np. taniec współczesny (Myriam Gourfink). Kasper T. Toeplitz współpracuje z uznanymi instytucjami muzycznymi (GRM, IRCAM, Radio-France, GMEM, GRAME, ZKM) jak i z muzykami eksperymentalnymi i tymi, którzy wymykają się klasyfikacji (Ediane Radigue, Zbigniew Karkowski, Phill Niblock, Dror Feiler, Tetsuo Furudate, Francisco Lopez, Z ’ev, Art Zoyd, Ensemble Phenix).
Les Marquises to duet muzyki free improv stworzony przez Emilie Škrijelj i Toma Malmendiera w 2019 roku. To dwa głosy, ktøre oddychają razem, wymieniają się, szamoczą się i wiją jak roślina. Swój pierwszy album „Les Marquises” wydali w 2020 roku we własnej wytwórni eux sæm, a drugi „Tropism” w 2021 roku we francuskiej wytwórni Carton Records. Kontynuując swoje poszukiwania, w 2021 roku zaprosili amerykańskiego rapera Mike’a Ladda na premierę podczas Météo Festival w Miluzie (Francja).
Emilie Škrijelj (akordeon, gramofon, elektronika) jest francuską akordeonistką. Odkrywa najmniejsze fałdy akordeonu i wykorzystuje go zarówno jako instrument perkusyjny, jak i generator dźwięków elektroakustycznych. Wynosi akordeon na abstrakcyjne terytorium elektroniki, manipulując miechem, pocierając jego kontury i badając jego brzegi.
Tom Malmendier (perkusja, obiekty) jest belgijskim perkusistą, w większości samoukiem. Zawsze interesowało go bardziej brzmienie niż czysta technika gry na instrumencie. Improwizacja stała się istotną częścią jego gry. Pracuje nad projektami transdyscyplinarnymi i współpracuje z aktorami, tancerzami, artystami wizualnymi, poetami, kuglarzami.
The Intuition Orchestra koncertuje niezwykle rzadko. Pomimo, że historia The Intuition Orchestra sięga pierwszej połowy lat 80-tych XX wieku, to zespół na scenie pojawił raptem kilkanaście razy. Nigdy nie wystąpił w tym samym składzie. The Intuition Orchestra gra muzykę intuitywną, jednakże punktem wyjścia koncertu na Mózg Festivalu będzie materiał z płyty ”Summa Intuitiva”, wydanej we wrześniu 2021 roku przez Audio Cave.
Podczas 18 Mózg Festivalu w Bydgoszczy The Intuition Orchestra wystąpi w następującym składzie:
Fernando Castañeda czyli Unstable Matter, zawsze czuł podziw dla brzmień pochodzących z Chicago czy Detroit. Scena techno lat 90-tych w Berlinie miała duży wpływ na łączenie różnych stylów czy oryginalnych mieszanek muzyki elektronicznej, zawsze poruszając się na linii pomiędzy techno i muzyką house. Doświadczenia Fernando z życia w Maladze, Madrycie, Londynie i Berlinie pozwoliły mu również nawiązać kontakty z wieloma ludźmi i zaangażować się zarówno w organizację jak i granie na różnych imprezach. Do dziś lubi miksować wyłącznie płyty winylowe, a na Mózg Festivalu zaprezentuje eklektyczny oryginalny mix winylowy.
Joy Huebner miał styczność z muzyką już w dzieciństwie, ponieważ jego ojciec był perkusistą i basistą jazzowym. Joy nigdy nie interesował się niczym związanym z muzyką, mimo że w domu była ona obecna, aż do momentu, gdy na jego drodze pojawiło się techno. To właśnie wtedy wszystkie te wpływy jazzu czyli perkusja, częstotliwości basu i improwizacja, zaczęły mieć dla niego znaczenie. Wkrótce opuścił uniwersytet i przeniósł się do Madrytu, gdzie jego relacja z techno rozwinęła się do tego stopnia, że stało się ono dla niego jedynym możliwym stylem życia. Spotkania z podobnie myślącymi ludźmi, chodzenie na imprezy, kolekcjonowanie płyt i granie w klubach doprowadziły w końcu do tego, że Joy odbył pierwszą podróż do Berlina i w konsekwencji wpłynęło na jego wizję i przyszłe projekty. Obecnie mieszka w Berlinie od 2015 roku, gdzie znalazł stabilność i inspirację do dalszego kontynuowania swojej kariery DJ-skiej i rozwijania swojego bardzo specyficznego brzmienia. Ciężko pracuje i poświęca większość swojego czasu na tworzenie muzyki z myślą o zanurzeniu się w eksperymentach z analogowym sprzętem.
Anna Mituś jest kuratorką, krytyczką i historyczką sztuki współczesnej. Ukończyła germanistykę i historię sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 2003 - 2021 związana była z BWA Wrocław, jako autorka tekstów, kuratorka wystaw oraz od 2008 r. redaktorka naczelną magazynu „Biuro”. Od 2017 r. była współautorką programu galerii Awangarda, a od 2019 r. kierowała programem galerii BWA Wrocław Główny. Kuratorskie projekty prezentowała również w Muzeum Współczesnym Wrocław, Salonie Muzeum Sztuki Współczesnej w Belgradzie, CSW Łaźnia oraz Gdańskiej Galerii Miejskiej. Zajmuje się relacją sztuki do innych obszarów rzeczywistości. Teksty o sztuce publikowała między innymi w „Obiegu”, „Formacie”, „Umelec Magazine”, „Odrze” i „Szumie”. W latach 2010-2014 była członkinią Rady Artystycznej Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. We wrześniu 2014 r. w jej redakcji ukazała się książka „Agresywna niewinność. Historia grupy Luxus.”
Ilona Witkowska to poetka, autorka książek „splendida realta” (WBPiCAK, 2012), „Lucyfer zwycięża” (Ha!art, 2017) i „gdzie są moje dzieci?” (Papier w dole/Katalog press, 2021); współautorka scenariusza do etiudy „Jeśli będziesz długo siedzieć w ciszy, przyjdą do ciebie inne zwierzęta” w reżyserii Jagody Szelc (Erotica 2022, Netflix, 2020) i jedna z autorek projektu Nieswojość (Warstwy, 2019); mieszka w Sokołowsku.
Dark as you like wcześniej występował w Berlinie, Glasgow i Edynburgu wraz z takimi artystami jak Orphx. W Polsce projekt dopiero zadebiutuje. Po raz pierwszy zobaczymy intensywną i psychotyczną moc dźwięku zatytułowaną "Head Cleaner". Ten konceptualny projekt będzie jednym z najdalej idących i najbardziej wszechstronnych festiwali noise’u ostatnich lat, pełen przesterowanych dźwięków i ciężkich, hipnotycznych i mrocznych tekstur i bodźców wizualnych. Dark as you like ma na celu rozszerzenie i rozwój organiczny, włączając coraz więcej elementów akustycznych, dekonstruując i wykraczając poza czystą estetykę elektroniczną, aby dostarczyć poważnych audio-wizualnych mrocznych doświadczeń w wybranych miejscach na świecie.
UWAGA! UWAGA!
ATTENTION! ATTENTION!
performans dźwiękowy
Młyny Rothera
Viktoriia Tofan (ur. 1993, Dniepropetrowsk) jest artystką audiowizualną, jednak często działa również jako edukatorka i animatorka, używając metod sztuki do badania i uruchamiania sytuacji społecznych. Jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych w Kijowie oraz Wydziału Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Prace Tofan prezentowane były w ramach wystaw takich jak „Mikstury Kultury (Narodowe Forum Muzyki, Wrocław), 11. TRIENNALE MAŁYCH FORM MALARSKICH, (Galeria Sztuki Wozownia, Toruń), „Love Letters” (Almanac Projects, Londyn), Nagi Nerw. Studio Mistrzyni: Rajkowska (BWA, Wrocław),19. Przeglądu Sztuki SURVIVAL we Wrocławiu, OBRZĘDY INTYMNE | Lewandowska / Marcjasz / Tofan (OP ENHEIM, Wrocław). W swoich pracach sięga po tradycyjne formy zakorzenione w języku sztuki nie tylko współczesnej, m.in. malarstwo abstrakcyjne, rzeźbę, obiekty, instalacje site-specific oraz techniki hafciarskie. Zarówno w praktyce artystycznej, jak i animacyjnej zajmuje się poszukiwaniem języka, który byłby odpowiedzią na poczucie obcości, jakiego doświadcza jako ekspatka i które zbliżyło ją do społeczności osób głuchych, dla których polski język foniczny często nie jest pierwszym ani najbardziej naturalnym sposobem komunikacji. Zainteresowanie kulturą osób Głuchych i językiem migowym doprowadziło ją do stworzenia dostępnościowych projektów artystycznych „Doznanie ciszy” oraz „Doznanie zmysłów”. Obecnie żyje i pracuje we Wrocławiu.
Podczas 18. Festiwalu Mózg Viktoriia Tofan zrealizuje performans dźwiękowy, w specjalnie przygotowanym otoczeniu. Akcja nawiązuje do dźwięku, który od lutego 2022 roku stał się symbolem aktualnej sytuacji mieszkańców większych i mniejszych ośrodków miejskich w Ukrainie. Sprowadzając komunikację międzyludzką do podstawowych sygnałów, artystka podejmuje próbę przeprowadzenia uczestników od unikalnego do uniwersalnego doświadczenia.
zdjęcie: autor Michał Michałczak, dzięki uprzejmości artystki
Timothée Quost jest młodym francuskim improwizatorem, kompozytorem i trębaczem poruszającym się na pograniczu różnych praktyk muzycznych. Kształcił się najpierw w zakresie muzyki klasycznej, a następnie jazzu, z którego uzyskał tytuł magistra w Conservatoire de Paris. Interesuje się swobodną improwizacją, co doprowadziło go do wypracowania indywidualnego podejścia do swojego instrumentu poprzez amplifikację go za pomocą specjalnego urządzenia wzmacniającego. Jako kompozytor Quost tworzył muzykę dla swoich własnych zespołów, takich jak sekstet QUOSTET, OCTOPULSE czy cykl projektów Matterhorn. Jest współzałożycielem orkiestry LIKEN wraz z Léo Margue.
NAPISZ CHOĆ RAZ DZIENNIE
performans filmowy
Młyny Rothera
Yuriy Biley (ur. 1988 w Użhorodzie, Zakarpacie, Ukraina) to artysta wizualny i kurator. Od 2015 roku mieszka i pracuje we Wrocławiu. W swojej praktyce skupia się na tematach związanych z doświadczeniem emigracji. Jest współzałożycielem i członkiem Open Group (od 2012), laureatem nagrody specjalnej i głównej PinchukArtPrize (2013, 2015, Kijów) oraz uczestnikiem wystawy w pawilonie narodowym Ukrainy na 56. Biennale Sztuki i w programie towarzyszącym 57. Biennale Sztuki w Wenecji. W 2019 roku Open Group pełniła funkcję kuratora ukraińskiego pawilonu w ramach 58. Biennale Sztuki w Wenecji. Biley jest także współtwórcą ZA*Grupy, której praktyka opiera się na badaniu tematu doświadczenia migracji do Polski. Jest też kuratorem i współzałożycielem dwóch galerii: Detenpyla w Lwowie (od 2011) i NOWY ZŁOTY we Wrocławiu (od 2019). Jego prace znajdują się w kolekcjach Muzeum Sztuki Współczesnej w Chersoniu (Ukraina), Galerii Labirynt w Lublinie oraz w prywatnych kolekcjach.
W ramach 18. Festiwalu Mózg Yuriy Biley zrealizuje performans “Napisz choć raz dziennie”. Działanie przyjmie formę nietypowego seansu filmowego. Inaczej niż w kinie, gdzie obserwujemy akcję wyreżyserowaną na wiele miesięcy przed premierą, będziemy obserwować obraz zaktualizowany na kilka minut przed pokazem.
https://yuriy-biley.com/
Arnaud Rivière używa prymitywnego urządzenia elektroakustycznego zbudowanego z naprawionego gramofonu (pick-up), preparowanego miksera i innych prymitywnych urządzeń, które wymagają manipulacji. Od końca lat 90-tych uprawia swobodną improwizację, grając solo i w zespołach. Tworzy również instalacje dźwiękowe, takie jak LA TURBOTHEQUE (absurdalny rodzaj szafy grającej, która zasadniczo odczytuje muzykę w pionie zamiast w poziomie) czy AUDIOMATON (wideo z odgłosami wydawanymi wyłącznie ustami przez ludzi spotkanych na ulicach Valparaiso w Chile). Od ponad 20 lat działa również jako promotor muzyki eksperymentalnej w Paryżu i okolicach. Po długim okresie pracy jako booker dla Instants Chavirés (Montreuil-Francja), współtworzył festiwal Sonic Protest i nadal go prowadzi. Współorganizuje również Concerts Disprersés, noc dźwiękowych przygód na świeżym powietrzu w le Lot.
Powołany przez Marka Pospieszalskiego oktet zmierzył się ze spuścizną gigantów polskiej muzyki współczesnej XXw. Kompozycje Krauzego, Panufnika, Sikorskiego, Stachowskiego, Schaeffera, Bairda, Serockiego, Krenza, Palestera, Szalonka, Kotońskiego, Rudzińskiego stały się inspiracją do wykreowania zupełnie nowej muzyki. XX-wieczne utwory zostały przetransformowane na język XXI w. dając w efekcie impresje o transowym charakterze w której usłyszeć można echa muzyki improwizowanej, elektronicznej, noise’u i sound artu. Klasyczne instrumentarium zostało wzbogacone o urządzenia takie jak magnetofon szpulowy oraz deska dźwięków zbudowana przez perkusistę Qbę Janickiego. Skład oktetu to plejada polskich improwizatorów pokolenia 80/90: Tomasz Dąbrowski, Ksawery Wójciński, Tomasz Sroczyński, Piotr Chęcki, Adam Jędrysiak, Grzegorz Tarwid oraz Qba Janicki. Pod wodzą Pospieszalskiego stworzyli album, który ukazał się nakładem portugalskiej wytwórni Clean Feed.
W życiu Toby’ego Drivera muzyka była obecna od urodzenia, dzięki kolekcji płyt jego rodziców. W wieku ośmiu lat zaczął się jej uczyć, idąc w ślady swojego starszego brata. Studiował kompozycję w eksperymentalnej szkole Hampshire College u boku legendy jazzu Yusefa Lateefa. Podczas gdy większość muzyków identyfikuje się z wybranym gatunkiem, odrzucenie kategorii przez Drivera zaowocowało rozległą, nieprzewidywalną dyskografią pełną ryzyka i swobody, która nawiązuje do każdej epoki i miejsca, nigdy nie osiadając na jednej palecie barw. Toby Driver wydał ostatnio dwa kontrastujące albumy: brutalny i pesymistyczny Moss Grew on the Swords and Plowshares Alike ze swoim awangardowym gotyckim zespołem Kayo Dot w niemieckiej wytwórni Prophecy Productions, oraz Thymiamatascension z najnowszym projektem Alora Crucible, który eksploruje uzdrawiające, półambientowe, transcendentalne kompozycje i został wydany przez elitarną brytyjską wytwórnię House of Mythology. Driver otrzymał również ostatnio klasyczne zamówienia od Ludovico Ensemble (Boston, Massachusetts) i Festiwalu Sacrum Profanum (Kraków).
Jeremiah Cymerman (ur. 1980) jest kompozytorem, klarnecistą, producentem i twórcą podcastów. Od 2002 roku mieszka w Nowym Jorku. Muzyka Cymermana, który znany jest ze stale powiększającego się dorobku, w wyjątkowy sposób łączy współczesną klasykę, elektroakustyczne eksperymenty, swobodną improwizację i ciemne ambientowe pejzaże dźwiękowe. Wydał wiele albumów we własnej wytwórni 5049 Records, a także w takich wytwórniach jak Tzadik i Astral Spirits. Od 2007 roku Cymerman koncentruje się na tworzeniu unikalnego i idiosynkratycznego podejścia do solowej elektroakustycznej gry na klarnecie. Przez ostatnio wydane albumy, twórczość Cymermana na klarnet solo i elektronikę stała się bardziej płynna i wyrafinowana, co zaowocowało bardziej intymnym i osobistym podejściem do zgłębiania języka tonalnego i atonalnego.
Mario Diaz de Leon jest muzykiem z NYC, a "Heart Thread" to pierwszy elektroniczny album nagrany pod jego własnym nazwiskiem. Wydany w lipcu 2022 roku przez wytwórnię Denovali, album składa się z dwóch długich utworów napisanych na widocznie zróżnicowanego zestawu syntezatorów. W utworach usłyszymy równowagę pomiędzy minimalistycznymi pulsującymi akordami i ekspansywnymi wariacjami melodycznymi. Dążąc do zanurzenia się w ekstatycznym, elektronicznym pejzażu dźwiękowym na żywo, stopniowo rozwijające się części "Heart Thread" to wyraz przejścia od medytacji do kinetyki i z powrotem. Jako kompozytor współczesnych utworów klasycznych, Diaz de Leon wydał serię uznanych albumów (opublikowanych w New York Times, Pitchfork i New Yorker) i otrzymał zamówienia od International Contemporary Ensemble i Los Angeles Philharmonic. Jako Oneirogen wydał kilka albumów z ciężką, ambientową elektroniką za pośrednictwem wytwórni Denovali i występował na całym świecie, m.in. na CTM Festival, Donaufestival i The Kitchen. Jest również aktywny jako główny autor tekstów w industrialnym zespole metalowym Luminous Vault (Profound Lore Records) oraz jako jedna trzecia elektroakustycznego tria improwizacyjnego Bloodmist z Jeremiah Cymermanem i Tobym Driverem.
więcej
Tożsamość Post Scriptum może nie być znana, ale radioaktywna muzyka, którą tworzy zajmuje bardzo realne miejsce w świecie. W imponująco krótkim czasie ten wcześniej nieznany producent zadebiutował na żywo w berlińskiej instytucji techno Berghain, a następnie podpisał kontrakt na debiutancki album w wytwórni Infrastructure prowadzonej przez producenta i DJa o pseudonimie Function. Wszystko to stało się po tym, jak Function odnalazł nuklearnie brzmiące utwory Post Scriptum i wykorzystał je w swoim miksie Berghain 07, będąc pod wyraźnym wrażeniem subtelnie futurystycznej, fachowo zredukowanej i bogatej w szczegóły elektroniki techno tworzonej przez producenta bez twarzy. Post Scriptum nie tylko tworzy odosobnioną muzykę zarówno dla głowy, jak i dla stóp, ale również potrafi brzmieć klasycznie i jednocześnie odważnie i nowocześnie. Mocne linie basowe, imponujące projekty dźwiękowe i obrazy sci-fi, to wszystko charakteryzuje piękną, ponurą twórczość tego producenta. W 2016 roku Post Scriptum założył własną wytwórnię Sonic Groove i wydał EP-kę Year Zero, która stanowiła ogromny krok w kierunku bardziej zniekształconych tekstur i coraz ostrzejszych bitów, jednocześnie zachowując zabójcze poczucie chirurgicznej precyzji, które wyróżniało Post Scriptum od innych.
Duet Techno Terapia to organizatorzy wydarzeń na Śląsku, DJe, miłośnicy winylowych dźwięków, różnych gatunków muzyki oraz starej szkoły miksowania. Able Archer wychował się niedaleko klubu muzycznego Kanty powstałego w latach 90-ch. Pierwszym kontaktem z bitem były nocne audycje radiowe prowadzone przez ekipę śląskiej sceny. Niezliczona liczba programów do produkcji i modulacji dźwięku, z jakimi miał do czynienia wskazały mu dalszą drogę. Podczas długiego pobytu w Wielkiej Brytanii szlifował swoje umiejętności DJ-skie eksplorując liczne rave’y i squaty. Następnie rozpoczął współpracę z garażowym labelem Personal Division. Z zaprzyjaźnionym kolektywem Wave Blender oraz przyszłą żoną Kryshką w Holandii zorganizował wiele imprez i stawia pierwsze kroki w swojej produkcji. Inspiracje Kryshki to hip-hop, punk rock, rave, drum’n’bass. Po powrocie do Polski wraz z wieloma kolektywami tworzą projekt InValid Techno Music, cyklicznie transmitując livesety z różnych miejsc Polski i nie tylko. Na festiwalu wystąpią w duecie, będzie to ich absolutny debiut w Polsce.
Wstęp na wszystkie wydarzenia festiwalowe za okazaniem zaproszenia.
Bezpłatne zaproszenie można otrzymać wysyłając zgłoszenie na adres pr@mozg.art.pl lub
Zamów zaproszenie
Otrzymane zaproszenie w formie elektronicznej należy okazywać przy wejściu na festiwal.
Młyny Rothera są budynkiem całkowicie dostosowanym dla osób niepełnosprawnych ruchowo. Ponieważ klub Mózg nie posiada stosownych udogodnień, prosimy o zgłaszanie obecności osób niepełnosprawnych przy zamawianiu zaproszenia. Na życzenie państwa zostaną oddelegowane osoby do pomocy osobie niepełnosprawnej.
